17 خرداد، سالروز پرده برداری از مجسمه فردوسی در تهران (1338 ش)

تردیدی نیست که فردوسی بیش از هرکس دیگر به ایران و ایرانی خدمت بی شائبه کرده، فرق فردوسی با سایر ایراندوستان ، در این بوده که بدون چشم‌داشت عمر خود را وقف خدمت به وطن و زبان فارسی کرد. مهرماه سال 1313 کار نوسازی آرامگاه فردوسی درتوس پس از شش سال به پایان رسید و بیستم این ماه طی مراسمی با حضور مستشرقین و ایران‌شناسان سراسر جهان، ادیبان کشور و مقامات فرهنگی و دولتی گشایش یافت و در هفدهم خرداد 1338 نیز با برپایی مراسمی، از مجسمه ابوالقاسم فردوسی در میدان فردوسی شهر تهران پرده برداری شد. ایران‌شناسان شرکت کننده در مراسم ضمن قطعنامه‌ای به فردوسی لقب میهن‌دوسترین ایرانیان داده شد که عمر خود را داوطلبانه صرف خدمت به ایران، تاریخ آن و زبان پارسی کرد و تاریخ ایران (شاهنامه) را به شعر در آورد.

مورخان متفقا ابوالقاسم فردوسی را تنها فرد در سراسر تاریخ بشر خوانده اند که بدون هرگونه دریافت، همه عمر خود را صرف زنده کردن تاریخ وطنش ، خصلت های نیک هموطنان  و زبان نیاکان و شناساندن فرهنگ و تمدن کهن میهنش کرد و به نوشته رضا زاده شفق، شصت هزار بیت شعر گفت تا شکوه ایران باقی بماند و باعث افتخار و دلگرمی نسل‌های بعد باشد تا بدانند که چه میراثی گرانبها و با عظمت برایشان باقی مانده و با همه توان بکوشند که این میراث همچنان سربلند و بزرگ و عزیز باقی بماند.