تاثیرات بیماری کرونا بر روی کسب و کار و عدم داشتن تعهد در طول این مدت

اختصاصی آسمونی امیر جمیلو کارشناس ارشد حقوق بین الملل

در این روزهای پایان سال که عمده ا­­­­­ی مشاغل با تعهدات سنگین در قبال اشخاصی همچون کار فرما، صاحب ملک، موجر مواجه هستند، گسترش بیماری ویروس کرونا و عملا تعطیل شدن بسیاری از کسبه همچون رستوران ها، آرایش گری ها، کنسرت ها، بازاری ها و دیگر مشاغل موجب تعهدات سنگینی برای اشخاص فوق الذکر شده است. در اکثر قرارداد ها، بندی به قرارداد اضافه می گردد که بیان می دارد: اگر در طول مدت قرارداد اتفاقی بیافتد که دست هیچ یک از طرفین نبوده و غیر قابل پیش بینی باشد و در عین حال غیر قابل اجتناب مثل سیل، زلزله، جنگ و (در شرایط حال بیماری کرونا نیز این شرایط را داشته و فورس ماژور تلقی می شود) و در طول مدت قرارداد، اگر به واسطه­ی این حوادث یعنی حالت فورس ماژور نتوان به تعهدات خود در قبال دیگری به خاطر بیماری کرونا عمل کرد، لازم نیست خسارتی پرداخت شود و کسبه ها در این شرایط خاص می توانند به حالت فورس ماژور(بیماری کرونا) به عنوان عدم داشتن تعهد استناد کنند. راه حل پیشنهادی اینجانب این است که اشخاصی که به خاطر بیماری کرونا نتوانسته اند به تعهدات خود عمل نماید، به یکی از دفاتر خدمات قضایی در سطح شهر مراجعه نموده و اظهار نامه ای به طرف مقابل مبنی بر این که در این شرایط خاص وشیوع بیماری کرونا، ما قادر به اجرای تعهدات خود در برابر شما نمی باشیم . در نتیجه، اگر در قرارداد بندی به حالت فورس ماژور اختصاص داده شده باشد، در اظهار نامه به آن بند اشاره نموده و به بیماری کرونا به عنوان فورس ماژور استناد می کنیم. ولی اگر در قرارداد به فورس ماژور اشاره ای نشده باشد به ماده 229 قانون مدنی  استناد می کنیم که اظهار می دارد: اگر متعهد به واسطه حادثه ای که دفع آن خارج از حیطه اقتدار اوست نتواند از عهده تعهد خود بر آید محکوم به تادیه خسارت نخواهد بود.