چند نقش اصلی در یک فیلم، نگاهی به محرمانه لوس انجلس

اختصاصی آسمونی نقد از چکاوک شیرازی

در تمام ژانرهای عامه پسند شخصیت اصلی یک نفر است اما برخی داستان ها دارای چند قهرمان هستند. داشتن چند قهرمان روش اصلی برای ایجاد حس حرکت داستانی.

زمان است‌ در این حالت به جای دنبال کردن رشد یک شخصیت، به مقایسه ی کارهای چند قهرمان به طور هم زمان پرداخته می شود. برای داشتن داستانی که تعدد قهرمان دارد باید هر شخصیت اصلی تمام مراحل هفت گانه ( ضعف و نیاز، آرزو، حریف، نقشه، نبرد، مکاشفه ی نفس و تعادل جدید) را طی کند زیرا در غیر این صورت نمی توان او را شخصیت اصلی نامید چون مخاطب شاهد عبور او از حداقل مراحل رشد نبوده است. اما محرمانه لس آنجلس از این چالش به خوبی بیرون آمده، زیرا با این که تعدد قهرمان خود به خود نیرو محرکه ی روایت را کاهش می دهد اما در این فیلم هم چنان داستان را در اوج نگه می دارد. به این دلیل که یک: یکی از شخصیت ها به مرور از بقیه اهمیت بیشتری پیدا می کند ( اد اکسلی با بازی گای پیرس).

دو: تمام شخصیت ها آرزوی واحد داشتند (اد اکسلی و وندل باد با بازی راسل کرو) هر دو می خواستند عدالت را اجاره کنند اما هر کدام به شیوه ی خودش.

سوم: قهرمان در یک خط داستانی، تبدیل به حریف در خط داستانی دیگر می شود.

همینطور استفاده از یک موقعیت دلهره آور در پایان یک خط داستانی به عنوان عاملی برای پریدن به خط دیگر. جایی که رییس پلیس ( حریف در لباس متحد) آن دو را به مکانی واحد می کشاند تا آن ها را از بین ببرد آرزوی اد و وندل یکی می شود و حریف را از پا در می آورند.

این نوع از شخصیت پردازی در زیر لایه ی ظاهری جذاب و ساختاری روایت می شود ک کاملا با کنش و واکنش کاراکترها در تعامل است. مردی در هالیوود دخترانی را مانند بازیگران سینما می آراید و از آن ها برای اخاذی استفاده می کند( همان طور که هیچ کس در فیلم همان طور که باید باشد نیست، و همه برای هم نقش بازی می کنند و سعی در فریب یکدیگر دارند) آن ها که با همراهی رییس پلیس یک تیم را تشکیل می دهند بر سر مواد مخدر دچار اختلاف شده اند و حالا رییس تک تک آدم هایی که سر راهش هستند یا به نوعی ممکن است باعث لو رفتنش بشود از بین می برد. و این دنیای علت و معلولی فیلم نوآر را به وجود آورده است.