3 شعبان؛ ولادت امام حسین (ع) (4 ه ق)

ماه شعبان از جمله ماه‌هایی است که از چند سو مورد عنایت خدا واقع شده است. آغازین روزهای این ماه که به ترتیب شاهد تولد امام حسین (ع)، حضرت ابوالفضل(ع) و امام سجاد(ع) هستیم، کربلا و حوادث خون‌بار و عبرت‌انگیز آن را برای هر شیعه‌ای تداعی می‌کند؛ زیرا این عزیزان هر سه در کربلا بودند و از حماسه‌سازان این واقعه محسوب می‌شوند. 

شعبان ، ماه شادی شیعیان

آسمونی: ماه شعبان با ولادت چند تن از ائمه راستین شیعه قرین بوده و این خود موجب شده است که این ماه در نزد شیعه به خجستگی و فرخندگی معروف باشد. امام سوم شیعیان امام حسین (ع)، امام چهارم مؤمنان حضرت امام سجاد (ع) و همچنین منجی عالم بشریت، دوازدهمین امام بر حق حضرت حجه ابن‌الحسن (عج)، نیز در این ماه چشم به عالم خاک گشوده‌ و عالم خاک را به نور وجودشان منوّر و مزیّن نموده‌اند. علاوه بر این، قمر بنی‌هاشم حضرت ابوالفضل (ع)، برادر وفادار امام حسین و علمدار روز عاشورا نیز در این ماه قدم به عالم خاک نهاده است.

ولادت امام حسین (علیه السلام) و نامگذاری ایشان

امام حسین (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجرت در شهر مدینه به دنیا آمد. پدر بزرگوار ایشان امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و مادر ایشان حضرت فاطمه(علیها السلام) سید زنان اهل عالم است. پس از آن که ایشان متولد شدند، پیامبر اکرم (ص) به علی (ع) فرموند: چه نامی بر این فرزندم نهادی؟ ایشان عرض کردند ما در نام‌گذاری این فرزند بر شما پیشی نمی‌گیریم. پیامبر فرمودند: من نیز در این نام‌گذاری بر خداوند سبقت نمی‌گیرم. پس از مدتی، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و عرضه داشت یا رسول الله خداوند به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید نسبت علی به تو به مانند نسبت هارون به موسی است پس فرزندت را به نام فرزند هارون بنام. پیامبر فرمود نام فرزند هارون چه بود؟ جبرئیل عرض کرد «شبیر». پیامبر فرمود: زبان ما عربی است او را به عربی چه بنامم؟ جبرئیل گفت او را حسین بنام.

گزیده ای از زندگینامه امام حسین(ع)

یکی از احادیث مهمی که از قول پیامبر اسلام (ص) در خصوص امام حسین نقل شده است، جملات زیر است:

حسین 

روح من و ثمره، سکون و طمأنیه قلب من است. هرگاه به حسین نگاه می کنم گرسنگی من تمام می‌شود. حسین ریحانه من و نور دو چشم من است.

گاه این طور می‌شد که حسین (ع) در سجده بر شانه پیامبر (صلی الله علیه و آله) بالا می‌رفت آن حضرت سجده خویش را طولانی می‌کرد تا این که حسین به اختیار پایین بیاید. اصحاب از طولانی شدن سجده سؤال می|‌کردند که آیا وحی شده است و حضرت می‌فرمود: نه، اما فرزندم (حسین) بر پشت من سوار شده بود.

امام حسین در حدود هفت سال داشت که جدش پیامبر در بیست و هشت صفر سال یازده هجری از دنیا رفت. ایشان در سنین کودکی شاهد آن بود که یاران دیروز جدش حق مسلم پدرش را غصب نموده و از گرد او پراکنده شده و او را خانه‌نشین نمودند. ایشان در همان کودکی به همراه مادر و برادرش در طلب حق پدر می‌کوشید و شبانه به در خانه انصار می‌رفت و از آنان کمک طلب می‌کرد. در همان ایام در میان حزن رحلت جدش پیامبر و خانه‌نشینی پدر، مادر عزیزش که رنج بسیاری را تحمل کرده بود را از دست داد.

حضرت امام حسین (ع) بعد از رحلت پیامبر پیوسته به همراه پدر بزرگوارش بود. ایشان در جنگ‌های جمل، صفین و نهروان حضور داشتند و در کنار پدر به جنگ با پیمان‌شکنان و ظالمان پرداختند. از آن حضرت خطبه‌ای در جنگ صفین نقل شده است که در ضمن آن مردم را به جنگ ترغیب می‌کردند. امام در همان مراحل مقدماتی صفین در گرفتن چشمه آب از دست شامیان نقش عمده داشت که امام علی (ع) پس از آن فرمود: این اولین پیروزی به برکت حسین (ع) است.